hamile olma halini sevmedim. ilişkileri değiştiriyor çünküm sen denişiyorsun.:) insanların sana bakış açıları değişiyor. o zamana kadar oluşturduğun ve benimsediğin kimliğin bi tarafa sana artık bir tür taşıyıcı olarak bakılması durumu oluşuyor. sen bi yandan kaybettiğin ya da bi miktar gerilerde kalan özbenliğin ile bu yeni koruyucu kimliğin arasında bocalamaya başlıyorsun. bu konuda yakın çevrene çok iş düşüyor aslında..sen bu içinde olup bitenlere alışmaya çalışırken onların da destek olup, seni idare etmeleri gerekiyor .. neden bilmiyorum toplum kadınların adeta doğuştan gelen bir analık içgüdüsü olduğuna inandırılmış..oysaki yok öle bişey yahu ... !
şimdi ben;
bişey başıma gelmeden ya da onun içinde yer almadan içselleştiremiyorum . her konuda böyleyim ..duygusal aşırılıkları sevmiyorum. yaratılmaya çalışılan tüm o yapay his baloncuklarıyla ciddi sorunlarım var.
nasıl evlenmeden evli olmanın o kutsal hissi gelmediyse bana, doğurmadan da anne olmak hissi oluşmuyor gayet ... ben onu korumakla sorumluyum, hissettiğim şey içimde olduğu sürece bu.
değişen bakış açılarından daha çok rahatsızım... artık tüm mevzu bebek .. bi sakin olsak ya. ben ondan ibaret değilim, o da benden ibaret olmayacak.(olmıyyyycakkk :P)
hep aynı şeyi diyorum..bizler onların bu dünyaya gelmesine vesileyiz.. kontrolden çıkarcasına merak ettiğimiz, sevdiğimiz, saydığımız bireyler hailne gelmeleri için doğmaları yeterli olabilir ama en azından ondan önceki 9 ayda rahat kalmalı zihinler ...
kimlik değiştirmek istemiyorum.
gülşen ana olmakla gülşen olarak kalıp bu oğlana bakmak arasından bir fark olmamalı.
o benim malım değil.
oğlum demem için evet doğması gerekiyor ...henüz içimdeyken oğlum diyemem diyemiyorum da. bu biraz kendini gaza getirmece gibi geliyor.
ruhsuz ya da duygusuz falan da değilim. tam tersi onu görünce en çok benim seveceğimi biliyorum.
ama aşırılık en çok karşındakine zarar verir bunu da biliyorum.
halihazırda her bokun olabildiğince abartıldığı bir dünyada çocukla ilgili tek hayalim; gereğinden fazlasını ve zamanla ondan da fazlasını istemekten ibaret bir çocuk olmaması.
-kıssadan hisse : anne babalık kesinlikle doğumdan sonra başlıyor(-muş.) babaların bu konuya kayıtsız kalmalarını artık anlayabiliyorum..ilk başlardaki öfkem yok.
ben ilk zamanlarda kendim korktuğum için ilker'in de benim kadar korkmasını istedim, sanki o zaman tüm kuralları, hazırlıkları yapıp bitirecekti..oysa ki ne hazırlığı ve ne kuralı ? daha nasıl bi tiple karşı karşıya kalacağımızı bilmiyoruz ki ...hem 2 korkak insanın nası bi faydası olur ki bi bebeğe ...saçmaydı..zaten kısa sürdü. noluyo aq dedim kendime ya noluyo ... ( yok yeaa bi gün ilkerle koltukta camış gibi yatarken -sen gerçekten hiç korkmuyo musun yeaaa...diye dayanamadım sordum, o da gereken cevabı gerekli zamanda mantıklı açıklamalarla verince bende dert, tasa kalmadı.. sadece gerekli maddesel ihtiyaçlarını karşılayabileceğimiz dışında şu an hiçbi halt yapamayacağımızı büyük bi keyifle anladım ve raatladım. :)
6 kişilik çekirdek ailemin yarısının ölü, yarısının da uzaklarda olduğunu düşünürsek tek istediğim ve ihtiyacım olan şey işte bu tip gebelik hezeyanları ve sonrasındaki alışma sürecinde yalnız hissetmemek ..bu bi tek ilker'i bağlıyor elbette çünkü o benim en yakınım, o benim canımmmmmm zaten başkasına bu kadar saçmasalak şeylerle gelemem ..:P
zaten bir çiftin çocuğunun olması; sadece ikisini ilgilendiren ve ikisinin kararıyla olan bi durum deel mi hacı .. bu konuyu genelleştirmek saçma . ilişkiler mesafeler ve sınırlarla, özelliklerini koruyabiliyor .. yoohsa hepimiz harikuleyt insanlarız ama kalabalık da bi yere kadar verimli olur ... :P
bu yazının konusunun, içeriğinin bi sonucu yok, olamaz da..doğumdan sonrası hiç bitmeyecek bir senfoni...kısa vadeli sonuçları yaşadıkça yazabiliriz sadece ...
sadece her anlamda sakin olmakta müthiş yarar var.en önemlisi ve faydalısı şimdilik bu. gerisini geldikçe düşünürüz .. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder