Hakkımda

Fotoğrafım
talihsiz açıklamalarım var cınım..

8 Mart 2013 Cuma

baharovski ve kişişel dönüşüm tarihçem

sevmenin ötesinde artık ailem saydığım arkadaşlarım oldu benim. hala yanyanayız, bazan saçmalayarak bazan daha fazla saçmalayarak birlikte yaşayıp gidiyoruz. Herşey mükemmel değil zaten işin güzelliği de burda, her güzel şeyin kusurları  var çünkü gerçekliğinin de kanıtı o kusurlar aynı zamanda ... birbirimizi kolluyoruz, izliyoruz, dinliyoruz, kızıyoruz, gülüyoruz .... da son tahlilde hep şükrediyoruz sanırım.

Annem öldükten sonra  aslında o güne kadar fazlasıyla içine kapalı yaşadığımı farketmiştim.
o vakte kadar hep yazıyordum  ve hastaneden eve geldiğimiz akşam  o defterlerin hepsini çöpe attım.
kızdığım, üzüldüğüm ne varsa korkunç cümlelerle yazmaya başlayıp,  her defasında sinirden ağladığım için dağılan mürekkep izleriyle bitirdiğim onlarca yazı..ilkokuldan tut, üniversiteye kadar ...

konuşmamışım,  hislerimi belli etmemişim de yazmışım hep... öfke dolu yazıların %3'ü baktığım oğlanlarla ilgili ise belki %97'si annem, ananem ve babamla ilgili idi.

bu yazıların hiçbirinde Evşen yoktu çünkü o -hala inanamadığım kadar- sevgi ve saygı doluydu bana ve biz bi şekilde 3-5 gariptik kavga hariç hiç birbirimizi kırmadık. onlarda da başkalarına kızıp birbirimize dalmışızdır muhtemelen ya neyse ....

annem hayatımdan maddesel olarak çıktığı zaman müthiş bir dönüşüm geçirdiğimi söyleyebilirim yani.. konuşmaya başladım, ağlamaya, bağırmaya falan ...ve zonguldak'ta onu başkalarından dinlediğim günlerden birinde şunu farkettim; aslında anneme o kadar çok benziyordum ki ona benzememeye çalışırken bi şekilde kayışım kopuyor ve öfke makaram son hızla sarmaya başlıyordu,, ona kızarken bile aslında haklı olduğunu biliyordum pek çok konuda ama isyanım sadece biraz olsun olaylara iyimser bakabilmesini sağlayamamaktı ..bunu ben dahil hiçbirimiz başaramıyorduk. ve bu başarısızlık beni daha da öfkelendiriyordu.

herneyse mevzu bu diildi aslında tüm kayıpların ucundaki dönüşüm boyunca yanımda olan insanlar hala benimleler. bi şekilde birbirimizin dilinden anlamayı, anlayamadığımız zaman dalaşmayı ve bunu da hasarsız şekillerde atlatmayı becerdik.

bahsettiğim arkadaşlardan en çok vakit geçirdiğim törkiş lokumun gözlerinin içine az önce baktığımda bunları düşünüyodum, 5sn.de 500 şey ... hepsi de bize ait ortak anılar, anlar ...

o hastalandığında kardeşim hastalanmış gibi hissediyor olmam bu yüzden.. yorgun ama iyi ...ve ben her iyi haberle geldiğinde tanrıya şükrediyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder